Kemençenin gövdesi dut, karadut, akçaağaç ardıç, ladin veya erik ağacından tamamen elde oyularak tip ve özelliklerine göre 3-15 gün içerisinde yapılmaktadır.Özellikle Görele, Tirebolu, Espiye ,Vona Perşembe, Ordu, Fatsa, Ünye,Samsun Alaçam, Eynesil, Mesudiye, Akyazı, Vakfıkebir, Akçaabat, Tonya, Maçka, Sürmene'de süreklilik arzeden kemençe yapımcılığı genellikle babadan oğula geçmekte ve yapımcılar hiçbir resmi eğitim kurumunun formasyonundan geçmemektedirler. 19. yüzyıla dek bağırsak olan teller yerini metal olanlara bırakmıştır. Teller inceden kalına doğru zil, sağır ve bam olarak adlandırılmaktadır.
Malzemeler;
- 1 Tepe (To Kifal) Tutucu
- 2 Kulak (Otia) Telleri tutup, germek
- 3 Boyun (Goula) Avuç içiyle kavranan yer
- 4 Kravat (Spaler) Klavye
- 5 Kapak Rezonans
- 6 Ses delikleri (Rothounia) Sesin akustiği
- 7 Eşek (Gaidaron) Telelri taşımak
- 8 Palikar "yiğit" (Palikar) Tutucu
- 9 Gövde (Soma) Ana gövde
- 10 Solucan (Stoular) akustik
- 11 Teller, Hordes Sesin oluşması
Kemence'nin Tarihçesi
Bilinen en eski yaylı enstruman olan rebap (Arapça rababah) Avrupa’ya, 9. yüzyılda Bizansüzerinden (lyra adıyla) ve MS 11. yüzyılda Müslüman Arapların kontrolü altında olduğu dönemdeİspanya üzerinden Rebec adıyla iki koldan yayılmış, Orta Çağ ve Erken Rönesans dönemi boyunca yoğun olarak kullanılmıştır.Çok sayıda farklı teoriye karşın Karadeniz kemençesinin Rumlar tarafından Kapadokya kemanesi olarak da adlandırılan Kabak kemaneden form olarak ne zaman farklılaştığı kesin olarak bilinmemektedir.
Araştırmacı Yazar Mehmet Bilgin'in Doğu Karadeniz Etnik Tarihi Üzerine adlı yazdığı kitapta, Karadeniz kemençesinin Kıpçak Türkleri'ne ait bir çalgı olduğunu, Gagavuz Türkleri 'nin de bu çalgıya kumança ve oyununun adına da Horon dediklerini yazmıştır.
Yorum Gönder